بی گمان سیرقهقرایی یک ملت زمانی آغاز می شود که «شور» فردی و اجتماعی بر «شعور» فردی و اجتماعی آن بچربد . کفه ی ترازوی احساسات آن بر اندیشه و خرد جمعی آن برتری داشته باشد و اراده ی گروهی آن در اختیار احساسات زودگذر و عواطف آنی باشد. امروز دیگر بر همگان ثابت شده است که هیچ ملتی بر ملتی دیگر برتری نداشته و ندارند زیرا خداوند به همه ی انسانها اندیشه، دیده، گوش و زبان داده است تا با بهره گیری از آنان مسیر خود را انتخاب کنند و موانع حرکت را از میان بردارند و ملت هایی در این راه موفق بوده اند که بیشترین بهره را از نعمت های خدادادی برده اند و بهترین شیوه ی مدیریت و سرمایه گذاری معنوی و مادی را انتخاب کرده اند. "خون،مظلومان،سیستان و بلوچستان، رنگین ،نیست" 
حافظه ی تاریخ ملت ها همواره بهترین راه شناختن آنهاست چرا که حافظه ی تاریخی یک ملت، محصول ناخودآگاه آنهاست؛ ناخودآگاهی که بدون حضور اراده شکل می گیرد و ثبت می شود و از طریق بررسی همین مواد خام است که می توان فهمید آیا شور فردی و جمعی یک ملت بر شعور فردی و جمعی آن می چربد یا شعور آن بر شور و احساساتش؟ مردمی که شور آنان بر شعورشان می چربد، مردمی زودباورند، دیدگاهها و نظرات ثابتی ندارند، هر روز به سمت و سویی حرکت می کنند، جهت مشخصی ندارند، مسیر خود را نمی شناسند، به صدای دیگران دلخوش می کنند، دوست دارند آرزوهای فرو خورده ی خود را در دیگران پیداکنند، همواره به دنبال قهرمانان می گردند، کیش شخصیت در آنان بسیار قوی است، خود را کمتر باور می کنند، توان ها و استعدادهای خود را دست کم می گیرند. ثبات ندارد، شعارهای رنگ و وارنگ می دهند یک روز با امام حسین (ع) هستند روز دیگر با یزید. اول صبح شعار «زنده باد» سر می دهند و عصر «مرده باد» می گویند. نه دشمن خود را می شناسند و نه دوست خود را، با دوست دشمن می شوند و با دشمن دوست! صداقت آنها ریشه در جهل و بیسوادی دارد. به حق و حقوق خودشان آگاه نیستند، مرز اخلاقی و فکری شان را دیگران مشخص می کنند، نردبان ترقی و قدرت دیگران می شوند، همیشه چند قدم از حق و حقیقت فاصله دارند. همواره سردرگم و کلافه اند، دوست دارند خودشان را پشت کلمات و شعارها ی دیگران پنهان کنند هم برای دوست هورا می کشند و هم برای دشمن. دوست دارند بدون رنج و زحمت صاحب سرمایه شوند و پله های رشد و توسعه را طی کنند، به سادگی زیر هر قرارداد و ورقه ای را امضاء می کنند و نمی خواهند هرچه سریعتر از زیربار مسئولیت فردی و اجتماعی خود شانه خالی کنند. اما ملت ها و مردمی که شعور فردی و اجتماعی شان بر شور فردی و اجتماعی شان می چربند اهل حساب و کتاب اند. جریانات سیاسی و اجتماعی را زیر نظر دارند، برای آرا و نظرات خود ارزش قائلند. به سادگی گول نمی خورند، حزب باد نیستند، نسبت به سرنوشت و منابع خود واکنش نشان می دهند، به جای بهره گیری از بازوی خود از فکر خود استفاده می کنند، نسبت به هر مسئله ای ریزبین و نکته سنجند. شعارهای دیگران را تجزیه و تحلیل می کنند، حافظه ی تاریخی خود را هر چند وقت یک بار تجزیه و تحلیل می کنند. اول جای پای خود را محکم می کنند بعد قدم برمی دارند، دلشان را به هر کسی نمی بندند، خوب می دانند که توسعه، رشد و آزادی چه بهایی دارد. رنج زندگی را به جان می خرند، به دنبال صدای خود هستند، از زنده باد و مرده باد گفتن می پرهیزند، از ظلم عباسیان به امویان پناه نمی برند! راکد و ایستا نیستند، از گوش، چشم، زبان و مغز خود بیشترین و بهترین بهره را می برند. هر روز پوست اندازی می کنند، خوب می دانند که از کدام مسیر باید حرکت کنند، به کجا بروند و از چه ابزاری بهره گیری کنند؛ بدون تردید همین ملتها هستند که در تاریخ از دیگران پیشی می گیرند و مشکلات خودرا حل می کنند، الگو و سرمشق دیگران قرار می گیرند، هم دنیا را بدست می آورند هم آخرت را. نه سر دیگران کلاه می گذارند و نه اجازه می دهند که دیگران سرشان کلاه بگذارند، کمتر در بازیهای سیاسی شرکت می کنند و اگر هم شرکت کنند «بازیگردان» می شوند نه «بازیگر» و یقیناٌ این ملتها کمتر سیر قهقرایی دارند و کمتر شرمنده ی تاریخ و فرزندان خود می شوند. 

معصومه سراجی

انتهای پیام/

اوشیدا