به گزارش پایگاه خبری اوشیدا:
ماه روزه در سیستان – قبل از اسلام
در کتاب تاریخ سیستان آنجا که به باورها و اعتقادات مردم می پردازد اینگونه می نویسد: که مردان و زنانش،برآن طریقت بودند که آدم (ع) آورده بود و جانها پاکیزه می کردند به نماز. در این میان در متن های بر جای مانده که به باورهای مردم سیستان قبل از اسلام می پردازد اشاره ای به روزه و روزه داری نشده. حتی در شاهنامه نیز در شرح احوال رستم و خاندانش اثری از این سنت توحیدی به اشاره روشن دیده نمی شود. اما توحیدی بودن دین ایران باستان و اشاره روشن قرآن مجید بر ضرورت وجوب روزه در ادیان قبل و درنگ و دقت بیشتر به درستی نشان می دهد که در سیستان پیش از اسلام هر چند واژه ای برای روزه یافت نمی شود یا دست کم به نظر نگارنده نرسیده اما فرهنگ رفتاری و اعتقادی آن بسیار جدی و به صورت قابل فهم وجود داشته است. با عنایت به شعار مشهور پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک که سه پایه اصلی دین زرتشت است اینگونه به نظر می رسد که نیاکان ما به فلسفه و اهداف رفتاری و شعارهای اجتماعی روزه و روزه داری رسیده بودند و هیچ کردار ،هیچ پندار و هیچ گفتاری که باطل کنده روزه است را انجام نمی دادند و بدینگونه فرهنگ والای رمضان و اهداف انسانی ارزشی آن برای مردم ماقبل از اسلام هم شناخته شده بود و به دلیل همین نزدیکی و قرابت های اعتقادی بود که مردم سیستان اسلام را با گفتگو قبول کردند و براساس کتاب تاریخ سیستان آمدن پیامبر و آخرالزمان، انها را در کتابها از قبل بشارت داده شده بود و به همین دلیل سیستان را به صلح بدانند که به جنگ گرفتن آن امکان پذیر نبود.

اوشیدا