اوشیدا - دستکاری های مردم سوز در عرصه های دریاچه هامون

رئیس کانون جهادگران جهاد سازندگی سیستان و بلوچستان:

دستکاری های مردم سوز در عرصه های دریاچه هامون

در سال های اخیر تالاب هامون دچار دستکاری و تغییراتی شدید شده و از حالت قبل خود خارج شده است.

به گزارش پایگاه خبری اوشیدا؛ تغییرات پی در پی در تالاب سبب بروز مشکلات عدیده ای شده و اکوسیستم طبیعی آن را با تغییرات قابل توجهی مواجه کرده است.

رئیس کانون جهادگران جهادسازندگی سیستان و بلوچستان گفت: دستکاری های مردم سوز در عرصه های دریاچه هامون سبب بروز انواع مشکلات شده است.

عباس نورزایی در گفت و گو با خبرنگار اوشیدا ابراز کرد: هامون را دریاچه، تالاب و مرداب گفته اند؛ دریاچه به چاله هایی در روی زمین گفته می شود که آب در آن جمع می شود و راه به جایی ندارد، از این حیث هامون، یک دریاچه می باشد و چون سیکل گردش آب در آن، سالیانه باعث نمک شویی می شود، یکی از بزرگترین دریاچه های آب شیرین به حساب می آید.

وی افزود: هامون، تالاب است و تالاب به مناطق مردابی، آب مانند؛ نم زارهای سیاه و باتلاقی، برکه‌های مصنوعی یا طبیعی که به طور دایم و یا موقت دارای آب ساکن یا روان، شیرین، شور یا نیمه شور هستند، اتلاق می شود.

رئیس سابق جهاد کشاورزی نیکشهر خاطرنشان کرد: مرداب نیز به منطقه ای با عمق کم و همراه با آب های ساحلی شور که به وسیله مانعی چون ماسه های ساحلی و یا سدهای مرجانی از دریای باز جدا مانده گفته می شود، با این تعریف، هامون، مرداب نیست ولی بخش اندکی از آن ممکن است این حالت را پیدا کند.

نورزایی بیان کرد: به هرحال هامون، دارای اکوسیستم و رفتار طبیعی منحصر به فرد خود است، دارای زیرسیستم های فراوان وابسته به هم است که هرگونه دستکاری در زیرسیستم های آن باید با مطالعه و مبتنی بر آگاهی دقیق از رفتار آن باشد.

وی اذعان کرد: اولین باری که قهر هامون از دستکاری حاد بشر را به چشم دیدم، سال ۱۳۶۸ بود. در سرپنجه های رودخانه شیله یعنی در انتهای دریاچه هامون، با نگاه صرف امنیتی، بلدوزر گذاشته بودند و هدف گذاری شده بود تا قسمت عمیق هامون سِنگُل را به کف رودخانه شیله متصل کنند تا از عبور قاچاقچیان از منطقه عمومی تاسوکی تا سفیدآبه جلوگیری کنند. در اولین سالی که سیلاب وارد هامون شد، در هامون سنگل، آبی باقی نماند و به سرعت در گودی زره که داخل افغانستان است تخلیه شد و عرصه های وسیع اطراف هامون، خشک باقی ماند که با صرف هزینه های میلیاردی سدی خاکی بر روی سرپنجه های شیله احداث شد.

نورزایی عنوان کرد: دومین دستکاری عمده به منظور احداث جاده زابل به نهبندان از وسط دریاچه بود؛ به طوری که برای عبور آب در دل دریاچه، صرفاً چند دهانه پل پیش بینی شده بود، سیلابهای سالیانه کنار جاده و در بخش گذر از این پلهای اندک، تجمع می یافت و چندین بار، کیلومترها خاکریزی هایی که برای بستر جاده انجام می شد، شسته و با خود می برد و مجال ساختن جاده را نمی داد، تا اینکه بر تعداد پلها افزوده شد و توفیق احداث جاده را یافتند.

محقق و پژوهشگر سیستانی خاطرنشان کرد: بدترین دستکاری در بستر هامون، مربوط به احداث دایک مرزی در هامون سابوری است؛ نگاه یک بعدی و ایزوله و اقتدارگرایانه، پشتوانه ی این اقدام بوده است، در جایی که شیب بسیار ملایمی در کف دریاچه وجود دارد و هر سانتیمتر خاکریزی یا برداشت خاک، کیلومترها عرصه را خشک یا مرطوب می کند، انجام این اقدام غیرعالمانه، خود موجب ناامنی است و قطعاً نقض غرض است.

عضو انجمن علمی اقتصاد کشاورزی آسیا و اقیانوسیه اذعان کرد: چندین سال است که این موضوع مورد ایراد است و نیروی انتظامی نیز متقاعد است؛ اما به دلیل عدم شناخت رفتار آب در بستر دریاچه، بخش اندکی از کیلومترها دایک را می گشایند و خیال می کنند، مشکل مرتفع شده است و حال آن که باید خاک تجمیع یافته در خاکریز دایک، به طرفین، پخش و کاملاً تسطیح شود تا شکل اولیه خود را بازیابد.

نورزائی اظهار کرد: این یک ادعای کارشناسی است و باید عملیاتی شود؛ حرف کارشناسی را هر کسی بیان کرد، صرف نظر از تفکر سیاسی و جناحی و اینکه کدام طیف گفته، باید پذیرفت و مشکل را حل کرد.

وی اضافه کرد: حجم عملیات خاکریزها بالا است و برداشتن و تسطیح آن نیازمند تأمین اعتبار از ناحیه دولت است، بنابراین تأکید می شود هرچه سریعتر استاندار به عنوان رئیس شورای تأمین استان، ترتیبی اتخاذ نماید تا این مهم، اجرایی شود و بخشی از مشکل عدم پخشش آب اندک و وجود برخاست ریزگردها، حل شود.

انتهای پیام