پایگاه خبری اوشیدا: چهارشنبه سوری مراسمی ست که در چهارشنبه آخر سال برگزار می شود .مردم در خانه ،خیابان یا محوطه های روستایی آتش روشن می کنند و از روی آن می پرند و در موقع پریدن می خوانند:زردی من ازتو سرخی تو از من.مردم از این پریدن ها خوشحال هستند چون می گویند کسالت یک ساله خود را به آتش می سپارند و سبک بال می شوند.

اما اگر از همین مردم بپرسند که چرا چهارشنبه سوری در چهارشنبه آخر سال برگزارمی شود و در بقیه ایام از این جشن خبری نیست ،بیشتر جواب ها منفی ست زیرا تا کنون تحقیقی همه جانبه صورت نگرفته است.
پروفسور آزاد نبی اف استاد دانشگاه باکو می نویسد: در روز چهارشنبه آخر سال ،عناصر باد،آب ،خاک و آتش دست به دست هم می دهند و زندگی را معنی و مفهوم می بخشند .ایشان از چهار چهارشنبه سوری یاد می کنند ،یعنی چهار عنصری که پدید اورنده جهان هستی می باشند ،مثل آب ،باد ،خاک و آتش که چهارشنبه سوری اول مربوط به شهریور است ،دوم شب یلدا بزرگترین و طولانی ترین شب سال یعنی چله بزرگ ،سومین در شب چله کوچک و چهارمین همان چهارشنبه سوری آخر سال هست.یعنی این چهار جشن مربوط به همان عناصر تشکیل دهنده طبیعت است که به انسان حیات می بخشند و سازنده وجود هستند .این پژوهشگر می نویسد "این عناصر چهارگانه به انسان جان می دهند و ادامه زندگی ما در واقع مدیون این چهار عنصر است.

پس چهارشنبه سوری هم بر می گردد به قدمت نوروز ،علت آن هم شناختن چهار عنصر پدید آورنده حیات است.
یعنی آب الفبای آبادانی و پاکی که مربوط به ناهید است ،یعنی از هر نوع مریضی جلوگیری می کند ،دانه ها را سبز و به انسان و گیاه حیات می بخشد.
آتش همان نور است و جاودانگی خورشید که برای حیات همه موجودات ضروری است.
سوم که در حقیقت چهارشنبه سوری سوم است باد می باشد .یعنی باد قبل از خاک قرار دارد.
باد عامل بیداری خاک است که خاک از خواب زمستانی بیدار می شود و آب به حرکت درآید؛یعنی باد باعث جوشش و حرکت می شود .
پدیدآمدن سبزه و گیاه و زدودن امراض از اراضی و بشر نیز برای ادامه حیات به باد نیاز دارد.
بنابراین چهارشنبه سوری دارای چنین مفاهیمی ست که باعث می گردد ما ایرانی ها به گذشتگان خود ببالیم و سیستان هم از این فلسفه جدا نبوده است.

اما در گذشته مراسم این نبوده است که هر کسی داخل خانه خودش آتشی روشن کند و اهالی خانه ازروی آن بپرند ،بلکه صبح روز چهارشنبه مردم از صحرا بوته های خشک خار را جمع آوری و به میدان بزرگ شهر یا روستا می بردند و هنگام غروب که مردم جمع می شدند در چند نقطه آتش روشن می کردند و در حالی که نقل و خرما تقسیم می کردند ،مردم پیروجوان ،زن و مرد از روی آتش می پریدند.

اما امروزه با پیشرفت جوامع مردم همچنان این سنت دیرینه را پاس می دارند و هر چند بسیاری از مسائل و فلسفه واقعی آن از سوی قشر کثیری از مردم بخصوص نسل جوان رعایت نمی گردد،باید این را گفت؛ امروزه جوانان این مراسم را به گونه دیگری تحریف کرده که زیانهای جبران ناپذیری را به خود و اطرافیان وارد می سازند.

استفاده از مواد منفجره و ایجاد صداهای مهیب و وحشتناک که موجبات سلب آسایش بسیاری از خانواده ها را فراهم کرده و تصویر نامناسبی از این سنت دیرینه را در جامعه بر جای می گذارد.

اوشیدا