به گزارش پایگاه خبری اوشیدا: منا، سرزمین تمنا؛ سرزمین آرزو.
منا، سرزمینی که آرامشی عجیب به قلب هر مسلمانی هدیه می‌دهد.
سرزمینی که در آن، جبرییل هنگامه‌ی وداع آدمی به وی گفت: «از پروردگارت چیزی بخواه.» و آدم بهشت را آرزو کرد. بهشتی که هنوز است، آدمی هزاران سال از دوری‌اش حسرت به دل مانده است.
سرزمینی که جبرییل از ابراهیم (ع) آرزویش را خواست و حضرت آرزو کرد کاش به جای اسماعیل قوچی را قربانی کند؛ و این شد که منا سرزمین تمنا و آرزو گردید.
منا، منا، منا...
سرزمینی که شیطان برای اول مرتبه در جمره عقبه سیرت پلیدش را بر ابراهیم نمایاند و حضرت با سنگریزه‌ها او را از خود راند. جایی که ابلیس دیگر بار در جمره وسطی راه را بست و ابراهیم بار دیگر او را با پرتاب سنگ گریزان ساخت.
سرزمینی که حجاج با رمی جمره و انداختن سنگ بر شیطانِ ظاهر، شیطانِ درون را سرکوب می‌کنند تا نفسِ آن‌ها از ابلیس پیروی نکند. جایی که دل از هوس و آلودگی‌های دنيوي پاك می‌شود و معنویت آرامش می‌دهد قلب‌های خسته از گناه را. سرزمینی که تمام آدمیت در برابر تمام وسوسه می‌ایستد.
ای کاش آل سعود نگه می‌داشت حرمت دهمین روز ذی‌الحجه ۱۴۳۶ را.
ای کاش ادای فریضه‌ای که موجب آرامش و تعالی روح حجاج می‌شد با بی‌کفایتی آل سعود به فاجعه منجر نمی‌گشت!
ای کاش در عید قربان، هزاران حجاج کشورهای مختلف و خصوصاً بیش از ۴۶۴ ایرانی کشته نمی‌شدند!
ای کاش روزی که عید بود؛ عید می‌ماند و خاطره ی تلخ آن تا ابد در اذهان نمی ماند.
ای کاش سرزمین تمنا و آرزوی آدمی، جامه عزا برتن نمی‌کرد.
پس باید تدبیری اندیشید، تدبیری که از تکرار بی کفایتی های آل سعود جلوگیری کرد.


انتهای پیام/

اوشیدا