یادداشت

«وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاًً»/ دلنوشته ای برای شهید رضا سنجرانی، «کرار» جبهه های دفاع از حرم

به گزارش پایگاه خبری اوشیدا: چهره ی مصممِ بغض آلود، که شجاعت در نگاهش موج می زند دندان های فشرده شده بر هم، جمجمه ی سپرده شده به ذات بی همتا، افق مقدسی که در ذهنت ترسیم کرده ای، برای اهل دل، واضح است.

بر ابروانت غبار رزم و جهاد بنشسته، آثار سوختگی، ناشی از بودن در زیر آفتابِ سوزانِ میدان نبرد، بر بازوان پرقدرت عباسی ات، مشهود است.

ای قهرمان به یادگار مانده از شجاعت های سیستانیان، چه نیکو لقب «کرار» بر خود نهاده ای.

امروز برایم چهره ی غبارآلود حاج قا سم میرحسینی، سیمای رعنای حسینعلی عالی، صورت نازنین شهدای بشارتی، قد و هیبت حاج محبعلی فارسی، طمأنینه ی حاج حبیب لگزائی، صدق و صفای اسکندری هراتی، وفای به عهد ملارحمت عسکری و مظلومیت سنگرساز بی سنگر امیر کیخا و همه ی همرزمان شهیدم، زنده ی زنده شد.

اینک خودم را در کنار تو و همه ی آنانی که لشکریان پنهان از چشم ما خاکیان، سازمان الهی یافته اند، می بینم.

خوش به حالت، چه نیکویارانی در جوارت خفته اند، شهید همدانی، محسن حججی و ...

من به این یقین رسیده ام که خداوندی که به نفس های اسبی كه یك رزمنده سوار شده است، سوگند می خورد(وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاًً)، آیا به غبار بنشسته بر ابروان نازنینت، قسم نمی خورد؟

خوشا به احوالت، چه جایگاهی یافتی؟ التماس می کنم، روز محشر، ما را هم شفاعت کنید، دوستت دارم، دوستتان داریم و در قلب و روح ما حک شده اید.

«رضا سنجرانی» از همرزمان شهیدان عطایی و قاسمی‌دانا روز گذشته در درگیری با تروریستی‌های تکفیری در سوریه به شهادت رسید.

انتهای پیام