پایگاه خبری
اوشیدا به نقل از
عصرهامون بخشی از پروژه های کلان دولت که در سیستان وبلوچستان کلنگ زنی و یا وعده افتتاح داده شد را به منظور شفاف سازی موضوع و پیگیری آخرین وضعیت اجرای آنها جمع آوری کرده و به دنبال پاسخ های صریح و البته بیان کارهای عملی صورت گرفته در قبال آنها است.
بیان این نکته نیز خالی از لطف نیست که همه می دانیم نظام جمهوری اسلامی ایران بعد از انقلاب اسلامی به مناطق محروم به ویژه سیستان وبلوچستان خدمات بسیار ارزنده ای ارائه کرده اما آنچه امروز مورد انتظار عمومی می باشد بیان خدمات انجام شده دولت کنونی و بدون مقایسه خدمات در دوران 40 ساله انقلاب است.
افتخار به وعده محقق نشده!دهم اسفند ماه 95 بود که رئیس جمهور از سفر خود به زاهدان نه به عنوان سفراستانی بلکه با نام "سفر وفای به عهد" یاد کرد و به صورت نمادین مشعل گاز در تنها مرکز استان بدون گاز را روشن کرد. از همان ابتدا حواشی زیادی برای این پروژه به وجود آمد ولی حسن روحانی در اجتماع مردم، فرمان روشن شدن مشعل گاز در زاهدان را صادر کرد اما کدام گاز؟!
در همان زمان مدیرعامل وقت شركت گاز سیستان و بلوچستان گفته بود که خط انتقال گاز ایرانشهر به زاهدان به طول 262 كیلومتر با قطر 36 اینچ و با اعتبار هفت هزار و 500 میلیارد ریال از شهریور 92 آغاز شده و قرار است روند مشترک پذیری آن طی یک فرآیند چهارساله انجام شود.
علی ایحال با وجود تمامی وعده های مسئولان که قول داده بودند تا سال 98 گازرسانی زاهدان به "اتمام" برسد و مردم دیگر رنج به دوش کشیدن سیلندرهای گاز 11 کیلویی را به جان نخرند باز هم در شهریور ماه سال جاری شاهد هستیم که بخش های زیادی از شهر نه تنها گاز رسانی نشده بلکه هنوز زیرساخت و مقدمات ابتدایی آن نیز انجام نشده است.
رئیس جمهور حتی چهارم شهریور ماه جاری گازرسانی به سیستان و بلوچستان را جزو افتخارات دولت یازدهم و دوازدهم دانست و گفت: روزی که مشعل گاز در زاهدان روشن شد برای مردم سیستان و بلوچستان یک روز تاریخی بود. درست است شاید تاریخی بود اما مرور این تاریخ برای دولت قطعاً یادآور خاطرات خوش و عمل به وعده ها نخواهد بود و مردم از آن پروژه نمادین به "افتخار توخالی" یاد می کنند.
طرحی با اعتبار دلاری و نگاه ویژه رهبری
اجرای طرح انتقال آب برای 46 هزار هکتار از اراضی دشت سیستان هم جزو مصوبات دولت تدبیر و امید در سیستان وبلوچستان بود که در سال 93 و همزمان با حضور روحانی به سیستان مصوب شد که در قالب آن دولت قصد داشت ضمن احیای کشاورزی، جلوی مهاجرت بی رویه مردم از منطقه را بگیرد.
طرح انتقال آب با لوله به 46 هزار هکتار از مزارع دشت سیستان اعتبار و اجازه برداشت مبلغ 500 میلیون دلار از محل صندوق توسعه ملی از سوی مقام معظم رهبری را گرفت و امیدها را چندین برابر کرد تا در سریعترین ممکن به سرانجام برسد. برای این پروژه نیز مردم امیدوار بودند تا پایان سال 97 خبرهای خوشی را بشنوند اما فعلاً که هیچ خبر خوشایندی مخابره نشده است.
قطار رویایی!
پروژه اجرای محور ریلی چابهار- زاهدان به طول 610 کیلومتر نیز از دیگر پروژه های کلان در سیستان وبلوچستان بود که از سال 89 آغاز شد که به استناد آمار موجود و بر اساس قانون بودجه 97، احداث کریدور ترانزیتی چابهار-سرخس مجموعاً به 7هزار و 500میلیارد تومان اعتبار نیاز داشت.
اجرای این طرح آهنین هم موجی از امیدواری را در دل مردم استان به راه انداخت و شادمان بودند که دیگر می توانند راحت تر به مشهد مقدس سفر کنند اما این تدبیرهم فعلاً ناامیدی را به مردم تحمیل کرده و نمی دانند چه زمان قرار است صدای صوت قطار را از گوش های خودشان بشنوند نه دهان مسئولان.
ناگفته نماند که علی اوسط هاشمی استاندار اسبق سیستان وبلوچستان در جریان یکی از سفرهای خود گفته بود که راه آهن چابهار- زاهدان تا سال 97 به بهره برداری می رسد اما هنوز صدای سوت قطار به گوش نمی رسد که هیچ بلکه آوای خوشایندی از تسریع در عملیات اجرایی توسط کارگاه های این پروژه نیز نیز شنیده نمی شود.
لبخندهایی که اشک مردم سیستان را درآورد!
قهر طبیعت و خشکسالی بیش از دو دهه تالاب بین المللی هامون که زمانی همه دار و ندار سیستانیان بود موجب شد تا با وزش اندک بادی حجم زیادی گرد وغبار در فضا منتشر شود و ماحصل آن انواع و اقسام بیماری های چشمی و ریوی و... برای مردم شمال استان بود.
تالاب هامون با کاهش نزولات جوی و البته پشت پا زدن همسایه خارجی به معاهدات صورت گرفته جان داد و در پی آن مردم سیستان هم به سوگ نشستند. از همان ابتدای آغاز مرگ تدریجی تالاب هیچ مقام ارشد دولتی نبود که با دست نوشته های مطالبه گری حقابه از کشور افغانستان مورد استقبال یا بدرقه قرار نگیرد.
زنجیره های انسانی، دست نوشته های متعدد، اجتماعات و کمپین های مختلفی در این خصوص به وجود آمد تا حق تالاب از افغان ها ستانده شود اما در عمل تنها لبخند وزیر و مسئولان وزارت امور خارجه تحویل شان شد و علیرغم سفرهای متعدد مقامات ایرانی و افغانستانی و رایزنی ها مختلف، اشک و آه حاصل این همه لبخند و جلسه مسئولان برای تالاب نشینان بود.
پیشرفت شعاری تنها بندر اقیانوسی کشور!
رئیس جمهور روحانی را شاید بتوان یکی از شاخص ترین مقامات ارشد دولتی دانست که رفت و آمدهای مکرر و پی در پی خود، معاونین، وزار و مدیرانش به چابهار شهره خاص و عام شده است که در تمامی این سفرها نیز حجم زیادی وعده و وعید از توسعه، پیشرفت و آبادانی داده می شود اما هنوز اصلی ترین شاخص توسعه که حمل و نقل و ارتباطات است در این بندر استراتژیک وجود ندارد.
چابهار علیرغم عزم جزم مسئولان دولتی برای بزرگ شدن در زمینه های اقتصادی و سیاسی و... اما هنوز از داشتن یک فرودگاه مستقل و یا ایستگاه راه آهن محروم است اما مگر می شود بدون ایجاد چنین زیرساخت های اولیه و پراهمیت نقش آفرین محوری منطقه شد؟!
ثبت پروژه های کلان تنها بر روی کاغذ!
تبدیل چابهار به قطب سوم خودروسازی ایران، ایجاد منطقه ویژه پتروشیمی در ایرانشهر، تاسیس کارخانه لاستیک در رامشار سیستان که سال 95 کلنگ زنی شد و استخراج و فرآوری کوه طلای بزمان و... هم جزو مصوباتی بود که تنها بر روی کاغذ نوشته شد اما امروز نه خبری از آن مسئولان است و نه صدایی از آخرین وضعیت شان مخابره می شود و چه بسا دیگر از روی همان کاغذ نیز محو شده باشند.
بانوان غریب در دولت مدعی!
بانوان در سیستان وبلوچستان را شاید بتوان یکی از غریب ترین افراد و مظلوم ترین اقشار در دولت تدبیر و امید دانست چرا که آنها از این دولت تنها یک پارک مختص خود مطالبه کرده بودند که همان هم غبار 11 ساله بر رویش نشسته و چندین هکتار زمین در زاهدان تنها بر روی نقشه و زبان مسئولان به پارک بانوان اختصاص یافته است.
در حالیکه این دولت هیچ کمک قابل بیانی در حوزه پارک بانوان و خدمات رفاهی و ورزشی به بانوان این استان نکرده اما به این موضوع میبالد که تعدادی از زنان را در پست های دولتی گمارده است که این موضوع شاید مهم باشد اما کافی نیست.
منطقه آزادِ آزاد سیستان!
دیگر زبان مردم سیستان مو درآورد و دست هایشان از بس پلاکارد ما منطقه آزاد می خواهیم را برافراشتند از کار افتاده است. این مردم که نه آب کشاورزی لازم و نه شرب سالم و نه حتی هوای پاک و معیشت کافی دارند تنها دلشان را به منطقه آزاد خوش کردند که شاید رونق آن در کنار منطقه آزاد چابهار تکانی هرچند اندک به زندگیشان بدهد .
از سال۹۲ تصویب مناطق آزاد در قالب یک لایحه از سوی دولت به مجلس ارائه شد اما هنوز که هنوز است نه از تصویب خبری است و نه اجرا اما در این میان آنچه به بازی گرفته شد زنان و مردان زجر کشیده سیستان بود که بازیچه سیاست های پشت پرده افراد خاص شدند.
بهرحال منطقه آزاد سیستان تا امروز رویای دست نیافتنی مردم شمال سیستان وبلوچستان شده است که نمی دانند آیا آنقدر عمر می کنند که تصویب نهایی و راه اندازی آن را نظاره گر باشند یا خیر؟!
جولان بیکاری در جوانترین استان کشور
پرزیدنت روحانی در سفر آذرماه خود که سال 96 انجام شد در جلسه شورای اداری سیستان وبلوچستان گفت که دولت گام های خوبی در سال 97 برای توسعه اشتغال و رفع فقر برخواهد داشت اما گویا این گام ها یا آنقدر کوچک برداشته شد که به سیستان وبلوچستان نزدیک نشد و یا جوانان این خطه کشور لایق بهره مندی از طرح های اشتغال زایی دولت تدبیر نبودند چرا که هر روز بر تعداد بیکاران و البته جوانان افسرده افزوده می شود.
مردم عامه می گویند که دولت از زمان روی کار آمدن خود تاکنون اقدام موثری برای اشتغال زایی در سیستان وبلوچستان انجام نداده اما چقدر زیبا می شود اگر دولت مردان و به ویژه استاندار برای یک بار هم شده در مقابل اصحاب رسانه حاضر شود و اقدامات عملی خود و استانداران سابق استان در دولت تدبیر و امید را بیان کند.
البته نکته قابل تعجب دیگر آنجاست که ماندانا زنگنه؛ مدیرکل جذب و سرمایه گذاری استانداری سیستان وبلوچستان در کارگروه اشتغال شهرستان زاهدان از بازگشت نیمی از تسهیلات اشتغال زایی 600 میلیارد تومانی ویژه سیستان وبلوچستان در سال 97 خبر داده بود که این امر را ناشی از عدم هماهنگی و برنامه ریزی در ادارات دانست.
علی ای حال اینها تنها گوشه ای از پروژه های بر زمین مانده دولتی است که شعارش سوق دادن کشور به سوی آبادانی بود، اما به نظر می رسد سهم مردم سیستان و بلوچستان از شعارهای پررنگ و لعاب روحانی امروز فقط در حد همان شعار باقی مانده است.
با این تفاسیر، کوتاه کردن لیست پروژه های فوق نیازمند مدیریتی جهادی است نه سیاسی، اما باید سخنان استاندار تازه نفس برای پاسخگویی به نقادان با عمل را به فال نیک گرفت هر چند زمان همه چیز را مشخص خواهد کرد اما این حق اهالی رسانه و مردم است که عمل و وعده های آقای استاندار را در ترازوی سنجش خود قرار دهند.
انتهای پیام/
