به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ برجک های موجود که با فاصله کمی از جاده و به طور منظم قرار دارند فرضیات متفاوتی را در اذهان ایجاد کرده است.
تمامی برجک های کنار جاده سال هاست که هیچ کس در آن ها به نگهبانی یا کار دیگری به کار گماشته نمی شود اما همچنان با استحکام در جای خود پایدار مانده اند.
برجک ها قدمتی ۷۰ ساله دارندمحقق و پژوهشگر سیستانی عنوان کرد: در محور زابل به زاهدان اطاقک های خشتی و آجری و گنبدی با فاصله ی مشخص از هم، کنار جاده وجود دارد.
عباس نورزایی به خبرنگار اوشیدا گفت: این اتاق ها نزدیک به ۷۰ سال قدمت دارند و کارکرد آنها همان چیزی است که امروزه با عنوان «راهدارخانه» می شناسیم.
وی افزود: راهداران، زیر نظر شخصی به نام «طالب خان» که ریاست اداره طُرُق که نام متناظر «اداره راه و ترابری» در آن عهد بوده است، با یک بیل دستی و مقداری نان و کشک و خرما و یک خمره آب (منبعی سفالین که گنجایش ۲۰ تا ۴۰ لیتر آب داشت)، برای یک هفته در این اطاقک ها، اُتراق می کردند.
نورزایی تصریح کرد: محل استقرار طالب خان، بر روی تپه باستانی بوده که در میانه راه زابل - زاهدان قرار دارد و از آن به بعد، این تپه که از ملحقات محوطه باستانی شهرسوخته است، به نام همین فرد، تپه طالب خان، شناخته می شود.
وی ادامه داد: شخص راهدار، جاده شنی را که در اثر تردد خودروها، موج می افتاد یا شن ها در یک نوار طولی روی جاده جمع می شد و نواری دیگر خالی از شن می ماند، سامان می دادند، موج تراشی می کردند، تپه ها و چاله ها را اصلاح می کردند و یا احیاناً به درراه ماندگان، کمک می کردند.
نورزایی بیان کرد: در همین محور و اغلب محورهای اصلی استان سیستان و بلوچستان، همچنین برجک هایی قلعه مانند دیده می شود که دارای بارو و تیرکش است، در دو طبقه در فواصلی معین، کنار جاده و بر روی تپه ها و یا دشت ها احداث شده است.
وی ابراز کرد: این برجک ها در دهه شصت، توسط سازمان ژاندارمری(بخشی از نیروی انتظامی فعلی)، به منظور استقرار نیروهای انتظامی برای پوشش امنیتی به جاده ها و محموله های استراتژیک ساخته شده است و در راستای تحقق این هدف، نقشی به سزا ایفا کرده است.
انتهای پیام
