روزی که به نام مادر

ماجرای بانویی انقلابی که مددکار و خادم خانواده شهدا بود/جهادگری که بسیح بانوان سیستان و بلوچستان را راه اندازی کرد

به گزارش اوشیدا به نقل از عصرهامون؛ امروز روزی است که به نام مظهر عشق و محبت یعنی مادر مزین شده است، روزی که دُردانه خلقت و یاس بی بدیل عصمت، حضرت فاطمه زهرا (س) دیده به جهان گشود و دنیا را با وجود مطهرش منور کرد.

آری امروز ازآن مادران و بانوانی است که بانوی دو عالم را الگوی زندگی شان قرار داده اند تا در فراز و نشیب‌ زندگی، استوار، محکم و ثابت قدم پیش بروند.

به همین مناسبت می خواهیم از بانویی بنویسیم که درست در چنین روزی یعنی 15 بهمن 85 رخت سفر بست و به دیدار حق شتافت، زنی از جنس اخلاص و گذشت که همه زندگی اش را در راه خدمت به هم نوع گذاشت و با رفتنش غمی سنگین و ناباورانه بر دل همگان نشست.

وی در سال 1345 در خانواده ای مذهبی و دامان مادری متدین دیده به جهان گشود، تحصیلات ابتدایی را با موفقیت پشت سر گذاشت و دوران راهنمایی اش با ایام انقلاب همراه بود، با وجود سن کم در راهپیمایی ها شرکت می کرد و از بانوانی بود که در پیروزی انقلاب اسلامی نیز ایفای نقش کرد.

وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی وارد سپاه شد و برای اولین بار بسیج خواهران سیستان و بلوچستان و زابل را پی ریزی کرد، پا به پای مردان در تمام عرصه ها حضور داشت و به مردم به ویژه خانواده شهدا و رزمندگان در دوران هشت سال دفاع مقدس با اخلاص و فروتنی خاصی خدمت می کرد.

بانویی که عشق و علاقه خاصی به کارش داشت و به گفته اطرافیانش همه اقدام هایی که انجام می داد، مخلصانه در راه خدا و برای کمک به هم نوع بود و در واقع رنگ خدایی داشت.

در همین راستا و با توجه به همزمانی سالروز وفات این بانوی بسیجی که بیشتر عمر خود را در راه جهاد سپری کرد، با ولادت حضرت زهرا (س) و روز مادر و زن و همچنین دهه مبارک فجر، به سراغ همسر این بانوی انقلابی رفته ایم تا نسل جدید را با زندگی بانوان جهادگر و با اخلاصی همچون بیگم سادات داوودی آشنا کنیم.

عشق به انقلاب و رهبری

داوود احمدی، همسر بانو بیگم سادات داوودی با اشاره به این که امسال سالروز وفات همسرش با ولادت حضرت زهرا (س) مصادف شده است، به خبرنگار ما می گوید: خانم داوودی از نوجوانی عشق و علاقه خاصی برای خدمت به مردم و رهبری داشت و قبل از انقلاب مدتی را با وجود سن کم در تظاهرات و راهپیمایی ها شرکت می کرد.

وی ادامه می دهد: همسرم بعد از انقلاب با تشکیل سپاه وارد این مجموعه شد و به صورت افتخاری در عرصه های مختلف فرهنگی و خدماتی با سپاه همکاری می کرد تا این که سال 62 به عضویت رسمی این ارگان درآمد.

مددکار و خادم خانواده شهدا و ایثارگران

به گفته احمدی، وی به عنوان مددکار و خادم خانواده شهدا و ایثارگران فعالیت می کرد و از ابتدای شروع جنگ تا زمان وفات با وجود این که در خدمت خانواده معظم شهدا بود، مسئولیت بسیج خواهران را در زابل بر عهده داشت و در واقع بسیج خواهران استان و شهرستان را راه اندازی کرد.

وی با بیان این که علاوه بر همسرم، قمر پودینه و پوران بندانی اولین بانوانی بودند که در زابل به عضویت سپاه درآمدند، اضافه می کند: آن ها بعد از اتمام مقطع متوسطه در مساجد کلاس قرآنی برپا می کردند و به عنوان عضو انجمن اسلامی فعالیت داشتند.

همسر داوودی بیان می کند: همسرم جهادگونه فعالیت می کرد و در دوران هشت سال دفاع مقدس همراه دو خواهر دیگر مسافت ها را در طول شبانه روز پیاده طی می کردند تا به خانواده ایثارگران و شهدا خدمت رسانی کنند و نامه هایشان را به دست خانواده ها برسانند.

وی که خودش نیروی سپاه بوده و در عرصه اقدام های جهادی فعالیت داشته است، می افزاید: از آنجایی که همسرم همه کارها را از سر شوق، معنویت و از روی اعتقاد انجام می داد، هیچ گاه مانع فعالیتش نشدم، وی هر گامی را با اخلاص بر می داشت.

آن روزها کارها رنگ خدایی داشت

احمدی ادامه می دهد: همسرم قبل از ازدواج به اندازه ای تراکم کاری داشت که گاهی نمی توانست برای خانواده وقت بگذارد، با علاقه خاصی کار می کرد و همه چیز رنگ خدایی داشت، بعد از ازدواجمان هم که در سال 64 صورت گرفت، همیشه در ماموریت های کاری حضور داشت.

به گفته وی، در دهه 60 تمام کارها معنوی بود و همه سعی داشتند که در این مسیر از هم سبقت بگیرند و کسی دنبال مادیات نبود، همسرم نیز برای خشنودی امام زمان (عج) و خدمت به نظام رقابت، شور و نشاط زیادی داشت و روحیه معنوی اش فوق العاده بود، توفیق را در همین کار می دید و با شور و نشاط به خانه می آمد.

احمدی اضافه می کند: با وجود این که من مدت ها اسیر و از همسرم دور بودم، اما وی خادم خانواده شهدا بود، به همین دلیل است که ارتحالش را شهادت گونه می دانم، چراکه همه هست و نیستش را در کف اخلاص گذاشت تا بتواند به خانواده رزمندگان خدمت کند.

مرهمی بر زخم های خانواده رزمندگان

وی می گوید: همسرم یک مادر بود اما شبانه روز در محدوده خانواده نبود و همه توانایی اش را برای نظام و انقلاب فدا می کرد، حتی یک روز مرخصی نمی گرفت و در زمان اسارتم با تمام نگرانی ها در خدمت سپاه بود و به خانواده دیگر رزمندگان خدمت رسانی می کرد و مرهمی بر زخم هایشان بود.

داوودی اذعان می کند: خانم داوودی با وجود این که بچه 10 روزه داشت، ولی برای ماموریت کاری به پادگان الزهرا (س) به تهران رفت، اما اکنون شاهد مرخصی های 9 ماهه هستیم، کمتر کسی چنین کاری را که در آن روزها از سوی بانوان جهادگر انجام می شد، انجام می دهد.

وی با تبریک ولادت حضرت زهرا (س) می گوید: مقام بانوان بسیار والاست، شاید در کلام به آن ها زن و مادر بگوییم یا این کلمات را بنویسیم، اما در واقع عشق خوانده می شود.

انتهای پیام/