به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ انباشت حجمی معادل ۶۵۰ میلیون متر مکعب آب در هر سال و با شرایط گرما و بادهای منطقه ی سیستان در دریاچه ی مصنوعی چاه نیمه٬ آن را در معرض تبخیر شدید قرار می‌دهد و شدت این تبخیر در حدی است که ۲۰۰ میلیون متر مکعب از این آب حیاتی تبخیر شده از دسترس ما خارج می‌شود.
یکی از ابعاد مدیریت بهره‌برداری ضعیف همین قصه است بد نیست بدانیم کل حجم آبی که برای ۴۶ هزار هکتار زمین تحت پوشش طرح انتقال آب با لوله در اختیار وزارت جهادکشاورزی قرار گرفته معادل ۴۰۰ میلیون متر مکعب است یعنی سالیانه آبی معادل نیاز ۲۳ هزار هکتار زمین کشاورزی به هوا می‌رود و جای استحصال این حجم وسیع آب در طرح های اجرایی وزارت نیرو خالی است، البته مطالعات اندکی در خصوص محاسبه و بررسی روی تبخیر چاه‌نیمه ها انجام شده است، ولی هنوز به این سئوال که آیا روش هایی علمی و مدرن برای جلوگیری از این حجم تبخیر در این دریاچه های مصنوعی وجود ندارد؟ پاسخی متقن دریافت نکرده است.
بد نیست بدانیم کل حجم آبی که سالانه برای شرب روستاهای سیستان شهرهای سیستان و شهر زاهدان تخصیص و انتقال داده می شود حدود ۵۰ میلیون مترمکعب یعنی یک چهارم میزان تبخیر از سطح چاه نیمه ها می باشد.
آیا لایه بندی آب کاشت گیاهان پهن برگ و اجرای لایه‌های الکلی که در دنیا معمول است در اینجا بازدهی ندارد؟
وزارت نیرو حداقل برای یک بار برای استحصال نیمی از تبخیر چاه نیمه٬ هزینه ای که برای احداث سدی که ۱۰۰ میلیون مترمکعب آب استحصال می کند اختصاص دهد.
در منطقه ای که حیات و ممات آن به حداقل آبی است که در مواقع سیلابی هیرمند ذخیره می شود٬ چرا باید به همین راحتی شاهد پریدن آن از دسترمان باشیم.
چرا مؤسسات تحقیقات آب نسبت به این نیاز مهم جامعه٬ سکوت اختیار کرده اند؟
چرا مقام عالی دولت در استان٬ اعتبار مورد نیاز را برای این امر تخصیص نمی دهد و دستگاه متولی را ملزم به اجرا نمی کند؟
چرا نمایندگان سیستان که خود دارای تخصص در این موضوع هستند٬ چشم ها را بسته گوش های شان را پنبه گرفته و زبان های شان قفل کرده اند؟
اگر مسئولی به ماهُوَ مسئول پیدا شد٬ پاسخ حقیر را به عنوان یکی از آحاد این جامعه بدهد!
انتهای پیام
