به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ در یادداشت قبلی به صورت گذرا نیم نگاهی به پروژه های پرواربندی ۱۰ هزار رأسی گوساله در کنارک، سایت های۲۵ هزار هکتاری پرورش میگو، احداث باغات باهوکلات، مجتمع گلخانه ای سه هزار هکتاری چابهار پرداختیم و شرح تفضیلی آن را به کتاب در دست تألیف «توهم توسعه کشاورزی در استان سیستان و بلوچستان» توسط نگارنده، احاله می کنیم.
اما این نگاه ضد توسعه و موجد بیکاری، مهاجرت روستاییان، حاشیه نشینی و آسیب های اجتماعی، در سایر شهرستان های استان نیز وجود داشته و همچنان جولان می دهد.
در شمال استان، باید از طرح هزار هکتاری سایت پرورش ماهی در کیان آباد شهرستان هیرمند در دولت هاشمی یاد کرد، همه زیر ساخت ها با صرف میلیاردها ریال اعتبار، احداث شد اما تا کنون دریغ از یک ماهی که پرورش یابد، حتی با گذشت زمان، بعضی از مدیران کل منصوبه، نامی از این پروژه بزرگ را به گوش، پذیرا نیستند، چون از یاد رود هرآنچه از دیده رود.
به نظر می رسد باید «حفاظتِ»(شما بخوانید «تخریبِ») آن را به سازمان میراث فرهنگی استان، واگذارند.
همهمه شورای بهداشت شهرستان زابل و اجابت وزارت جهادسازندگی وقت، طرح «ایجاد مجتمع دامداری ها» را برای خروج دامداری ها از محلات حواشی شهر زابل و تجمیع آنها در نقطه ای دیگر، خلق کرد.
درست در دولت اصلاحات این طرح آغاز شد و در منطقه نیاتک کلنگ خورد، برق رسانی، تأمین آب و اعتباراتی که باز صرف شد و تا به امروز هیچ واحد دامداری در آن استقرار نیافته است و حتی دیگر از یاد رفته و می تواند با محوطه باستانی بی بی دوست، برای گردشگری به منظور عبرت گرفتن از مدیریت سابقون، زنجیره شود.
طرح مرتع کاری قلعه رستم در سطح پنج هزار هکتار در دولت هاشمی و توسط جهادسازندگی کلید خورد، احداث سیلبند، ایجاد نهالستان و کاشت آتریپلکس با قوت و روحیه جهادی انجام شد، اما سیلاب معروف به نوح کَلو در سال ۱۳۷۲، اذهان مردم و مسئولین را بدان سمت برد که جدا کردن این سطح از بستر دریاچه هامون موجب فشار آب در نقاط دیگر می شود و با حضور مدیران استانی، بیل های مکانیکی، از سیلاب خواهش کردند تا این مرتع بزرگ را به زیر آب ببرد و اثری از آن باقی نماند.
درست مشابه این طرح را نیز اداره کل کشاورزی استان، در سطح سه هزار هکتار در اراضی کیان آباد، یعنی همان عرصه ای که بعدها زیر سایت پرورش ماهی قرار گرفت، آتریپلکس کاشت، مانور بسیج عمومی در هفته منابع طبیعی داد، اما دریغ از نگهداری و نهایتاً دست فراموشی به دادشان رسید و انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.
یادش بخیر ۲۶ سال پیش که سیلاب نوح کَلو به سیستان قدم رنجه فرمودند و زمین های زیادی زیر آب رفت، زبان ها به سرعت چرخید و مشاورین وزارت نیرو، طرحی به نام «کافردَم» آفریدند و به طور احساسی، تصمیم به ساخت آن در امتداد سد کهک گرفتند و ساختند و با وقوع خشکسالی، همان زبان ها به گونه ای دیگر چرخید و با صرف هزینه ای دیگر، آن را عامل خرابی سیستان دانستند و برچیدند.
دولت اصلاحات، احداث مخزن طبیعی و بزرگ چاه نیمه چهارم را آغاز کرد، این ایده، ظاهری زیبا داشت، اما عدم دقت در مطالعات تکتونیکی باعث شد تا در قسمت های عمیق این چاله طبیعی، دیواره ای خاکی در کاسه ای با بستر شنی احداث شود و ارتفاع آبگیری را محدود سازد، چون از یک تراز، اگر بیشتر آبگیری شود، از زیر دیواره، آبها نشت می کند و زمین های زراعی و آثار محوطه باستانی دهانه غلامان را تحت تأثیر قرار می دهد.
از ناکارآمدی این طرح بزرگِ اعتبارخور که بگذریم، بر پایه همین مخازن ناقص، ایستگاه های پمپاژ آب برای طرحی عظیم و هزاران میلیاردی یعنی آبرسانی به ۴۶ هزار هکتار از اراضی دشت سیستان، بنا شده است و مشاورین راهبردی این طرح، خود را عالم دهر دانسته، در انگاره شان، در افلاک علمی به سر می برند و غافل از این نقیصه، شتر لوله گذاری را پی می کنند و گوش به سخن دیگر متخصصین و مطلعین محلی نمی دهند و با ولع بیشتر، اعتبار مصرف می کنند، اما زمان بهره برداری سرشان به این سنگ خواهد خورد که دیگر دیر است.
از شبکه کانال های بتنی و نیم لوله نمی گویم، اما به احداث سیلبند(گوره ها) دریاچه هامون به طول تقریباً ۷۰ کیلومتر و سعی و خطا در پوشش دیواره های آن که ابتدا، با کیسه گونی های پر از خاک، سپس لاشه سنگ از حرمک، آنگاه بتون و نهایتاً آسفالت، بلی درست شنیدی، آسفالت برای جلوگیری از نفوذ آب به بستر سیلبند، تجربه شد و اعتبارات بانک جهانی را خاک کردند.
مجتمع گلخانه ای چاه نیمه، طرح واگذاری زمین در برج افغان به فارغ التحصیلان بخش کشاورزی، (شما بخوانید اقوام و بستگان مدیران)، هم اجرا شد، برج افغان هم از بد
حادثه همجوار محوطه باستانی بی بی دوست است، خدایش رحمت کند.
ادامه دارد...
انتهای پیام/ ف ب
