به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ گرچه مدیریت این گروه‌ها کار سختی است ولی معتقدم این فضا به مثابه یک «تابلوی اعلانات بی‌قاعده» عمل می‌کند.
اینجا بدون محدودیت، هرکس با هر طرز تفکر، از هر جناح سیاسی، در هر شغل و منصب و مقام، از هر طبقه‌ی اجتماعی و با هر میزان درآمد، در هرنقطه از دنیا می‌تواند عضو باشد که هستند و هر نوع مطلبی را که خواست انتشار می‌دهد.
بنابراین اگر پیام‌ها سمت و سوی «مسائل سیستان» را داشته باشد، حداقل نقش تلنگر به سیستانیان را برای انسجام و روآوری به حل مشکلات خود می‌تواند ایفاء کند.
در دنیا از این فضا برای برگزاری «کنفرانس‌های الکترونیکی یا EC» برنامه‌ریزی درست و انتظام بخشیدن به آن استفاده‌ی شایانی می‌شود.
مدیران گروه، بینندگان پیام که حکم شرکت‌کنندگان یا تماشاشچیان را دارند، مدعوین مسئول یا دانشمندان و متخصصینی که مباحثه می‌کنند و نظم و قوانین نانوشته‌ای که بر فضا حاکم است، مؤلفه‌های مختلف این کنفرانس‌ها هستند و متصدیان این کنفرانس‌ها یا دورهمی‌ها یا همایش‌ها، «خلاصه‌مذاکرات» یا «نتایج و جمع‌بندی» را به گروه‌های کاری برای اقدام و عمل می‌دهند و این‌چنین است که نطفه‌ی یک فعالیت مؤثر در زندگی مردم یک منطقه، منعقد می شود.
در گروه «سیستانی‌های کل ایران» ساعاتی صرف بحث و یا انتشار پاره‌ای نقطه‌نظرات در مورد «فضای‌سبز شهرهای سیستان» شده و ممکن است این روند ادامه یابد.
در این خصوص نکاتی و پیشنهاداتی تقدیم می شود:اولاً باید از قریب هفت هزار نفر عضو، متخصصین و اهل نظر را شناسایی کرد و صرفاً نظرات همان‌ها را به عنوان محور بحث دریافت و تعدیل کرد و پس از جمع‌بندی، نتایج را برای اطلاع عموم در همان گروه منتشر کرد.
نقطه نظرات اصلاحی را دریافت و مجدداً به همان گروه اهل‌فن برای تحلیل و اصلاح، ارائه و پس از نهایی شدن به مجریان پروژه‌ها برای اجرا اعلام و باید اراده‌ای قوی برای اجرایی شدن آن وجود داشته باشد.
ثانیاً مطابق قانون، اجرا و نگهداری فضای‌سبز شهری به عهده ی سازمان فضای سبز شهرداری است بنابراین محور این فعالیت باید خود شهرداری باشد، نقش مردم می‌تواند نقشی مشارکت‌دهنده باشد.
این مشارکت از تصمیم‌سازی یا تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی که جنبه‌ی نرم‌افزاری دارد، آغاز می شود و می‌تواند در اجرا به صورت مشارکت یدی باشد و یا مشارکت مالی.
ثالثاً برای داشتن فضای سبزی در خور شأن مردم سیستان، باید به مؤلفه‌های اصلی آن توجه شود که عبارتند از: ۱- تأمین مداوم آب و آبیاری ۲- نوع سبزینه‌ای که کاشته می‌شود و ویژگی‌های آن متناسب با شرایط آب و خاک و اقلیم سیستان ۳- تأمین نیروی نگهدارنده یا بهره‌بردار ۴- تأمین اعتبار هم برای کاشت، هم نگهداری و هم برای عملیات آرایش و پیرایش آن ۵- معماری فضای سبز.
برای تأمین مداوم آب برای رهایی از آب محدود شرب، پیشنهاد می‌شود شهرداری، زمین‌های مخروبه‌ای که فراوان در جوار خیابان‌ها وجود دارد، یا در مالکیت شهرداری است یا در مالکیت مردم، اگر متعلق به مردم است که با تفاهم و یا اجاره، در آنها چاهک‌های سطحی حفر و آب انها را در مسافتی معقول، انتقال و برای فضای سبز استفاده کند این کار هم باعث «زهکشی زمین» می‌شود و هم آبیاری مطمئن و مانایی حادث خواهد شد.
نوع سبزینه: با شرایط زابل، گیاهان غیرمثمری چون خرزهره و شمشاد(ناترک) برای ایجاد پرچین و نخل زینتی، پَدِه(نوعی درخت بید که بومی سیستان است) و کورگز، حضور و ماندگاری خود را به اثبات رسانده‌اند، از درختان مثمر نیز می‌توان به نخل خرما(ارقام زاهدی و ربّی)، انواع انگور و توت استفاده کرد و اشتباه کاشت اوکالیپتوس را نیز نباید تکرار کرد.
تأمین نیروی نگهدارنده: نیروی انسانی، یکی از مهم‌ترین وجوه، نگهداری گیاهان در فضای سبز است اغلب شهرداری‌ها به دلیل ضعف در پرداخت دستمزد این نیروها، شاهد شهرهای بی‌روح خود هستند.
مشارکت مردم برای تأمین حداقل دستمزد این نیروهای حداقلی، می‌تواند این رکن از فضای سبز را نیز به سرانجامی مبارک برساند.
تأمین اعتبار: اگر علاقمندی سیستانیان سراسر ایران در عمل با کمک مالی به تشکلی که باید برای پیگیری این نوع طرح‌ها، ایجاد می‌شود، به اثبات برسد، در قالب توافقاتی با شهرداری‌ها می‌توان نسبتی از اعتبارات مورد نیاز را با مشارکت اعضای این گروه‌های دلسوز تأمین کرد و اعتبارات شهرداری را نیز سمت و سویی وفق مراد داد.
معماری فضای سبز: این نوع فعالیت باید صرفاً توسط شهرداری صورت گیرد که قاعدتاً مشارکت مردم در چهار مؤلفه‌ی پیش‌گفته، انگیزه‌ی شهرداری‌ها را بالا خواهد برد و در این خصوص اقدام لازم را به‌عمل می‌آورند.
برای همه‌ی سیستانیان علاقمند، دلسوز و متعهد به ارزش‌های سیستان و ایران اسلامی، آرزوی توفیق، بهروزی و سرافرازی دارم.
انتهای پیام
