دیرگاهیست که محافل مختلف، درباره اغلاط فکری مانیفست چپ ایرانی هشدارهایی را مطرح کرده‌اند.
هشدارهایی که البته گاه با مصادیقی غیر قابل انکار نیز مواجه می‌شود و بخش جالب‌تر ماجرا نیز اینست که معاریف جریان چپ به جای برائت‌جویی از این مصادیق و یا توضیح مدلل درباره آنها؛ گزینه سکوت را برمی‌گزینند.
سکوتی که قدیمی‌ها می‌گویند علامت رضاست!
تلخ است ولی یکی از این مصادیق مهم، حمایت صریح و آشکار اصلاح‌طلبان و برخی سلبریتی‌های حامی آنها از قاچاق و مفاسد مختلف است...
«سعید لیلاز» عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران و از چهره‌های اقتصادی اصلاح‌طلبان، چندی قبل طی اظهاراتی قاچاقچیان را فرشتگان اقتصادی خواند و خواستار چشم بستن پلیس به روی تخلفات آنها شد.
باورش سخت است ولی او گفته بود:
«هم اکنون کل کاهش واردات در اثر تحریم‌ها حدود ۸ میلیارد دلار بوده است در حالی که اگر نیروی انتظامی ایران چشمانش را بر قاچاق کشور ببندد بیش از این مقدار، یکباره به واردات قاچاق کشور اضافه می‌شود…به عنوان یک کشور زیر ضربه کل نظام بین المللی، چرا باید اکنون در مقابل قاچاق ورودی کشور مقاومت کنیم در حالی که بسیاری از آنها می‌توانند فرشتگان اقتصادی ایران باشند .»[۱]
پس از لیلاز، «سهیلا جلودارزاده» از اصلاح‌طلبان ستادی و از نمایندگان فعلی مجلس هم در اظهاراتی با اشاره به برخورد قضایی با تخلف دختر وزیر سابق صمت گفته بود:
«من معتقدم اتفاقی که برای فرزند آقای نعمت‌زاده رخ داده است تنها برای انتقام‌گیری سیاسی و رد گم‌کنی بوده است .»[۲]
و جالب آنکه جلودارزاده در همین اظهارات نیز به حمایت از یک دزد پرداخته و تصریح می‌کرد: یکی از کارگران شریف و زحمت‌کش به‌دلیل معوق ماندن حقوق خود برای تهیه شیر خشک فرزندش مجبور به دزدی از یک سوپرمارکت شده است!
سؤال اینجاست که چرا ارکان ستاد جریان سیاسی خاص بابت این حمایت‌های از فساد و مذمت برخوردهای قضایی، هیچ پاسخی به هیچکس نمی‌دهند و آیا سکوتشان علامت رضاست؟!
*راز این هوراهای ممتد چیست؟
به این مصادیق آشکار البته باید سکوت‌های ممتد اصلاح‌طلبان در قبال مقولاتی مثل پرونده در حال رسیدگی برادر رئیس‌جمهور، مفاسد مالی ستاد فتنه در سال ۸۸، پرونده مهدی هاشمی، کرسنت و غیره را نیز افزود؟!
دقت کنید که بحث بر سر نتیجه این پرونده‌ها و بررسی‌های آنها نیست بلکه بحث بر سر اینست که چرا جریان سیاسی خاص در مقابل هیچ مفسده سیاسی و اقتصادی، نه تنها معتقد به برائت‌جویی نیست بلکه عناصر موافق فساد و مخالف برخورد؛ در این جریان سیاسی، وزیر و وکیل و فعال و غیره هستند.
در عین حال نمی‌توان این رفتارهای اصلاح‌طلبان را دید و جلوه‌های دیگر این رفتار را در برخی سلبریتی‌های حامی اصلاح‌طلبان ندید!
مثلاً منیژه حکمت، از چهره‌های سینمایی است که در انتخابات سال ۹۲ به نفع رئیس‌جمهور روحانی وارد شد.
او اما به تازگی در یک توییت با اشاره به اقدام یک دزد از عبارت «نوش جونش» استفاده کرد.
در این زمینه می‌توان به ستاره اسکندری، دیگری سلبریتی حامی دولت اصلاح‌طلبان نیز اشاره کرد که چندی قبل با یک مجرم غائله دراویش دیدار کرد .[۳]
سؤالی که با رؤیت این حقایق، جلوه‌گر می‌شود؛ سؤال مبهم یا مشکلی نیست...
چرا در دور و اطراف اردوگاه اصلاحات؛ هوراهای ممتدی نسبت به مفاسد مختلف به گوش می‌رسد؟!
***
