امتیاز مثبت 

کد مطلب: ۱۲۲۱۶

اوشیدا: امام حسین (ع) می فرمایند:با بدعت گذاران همراه و دوست نشوید و با آنان مجالست نکنید ،چرا که پیش مردم همانند یکی از آن ها خواهید بود

پایگاه خبری اوشیدا:شیخ صدوق از امام صادق (ع)روایت نموده که حارث اعور به امام امیرمومنان(ع)عرض کرد:یا امیرالمومنین!و الله من شما را دوست می دارم.
حضرت فرمود:ای حارث! اکنون که مرا دوست داری پس با من مخاصمه و دشمنی مکن
و با من بازی مکن
و مرا آزمایش مکن
و با من شوخی مکن
و مرا پست مکن
و مرا از مقام خود بالا مبر
هر چند که فرموده امیر مومنان (ع)به حسب ظاهر خصوصی و در مقابل ادعای توام با قسم حارث بود.دوستی آن حضرت را،اما در عین حال این درسی باشد برای شیعیان ،که با هر کسی طرح دوستی افکندند و راستی کسی را دوست داشتند، باید بر سر هر کاری با او دشمنی و درگیری نکنند،در برخوردهای خصوصی و عمومی او را به بازی نگیرند،با فراز و نشیبهای قولی و فعلی او را در معرض آزمایش قرار ندهند،با وی شوخی خارج از حد معمول نکنند،که کارصورت جدی به خود گیرد و منتهی به جدائی شود
او را نسبت به هرگونه مقام علمی ،خانوادگی،اخلاقی و اجتماعی و غیره که داراست تنزل ندهند و وی را پست و سبک نشمارند.همچنانکه نسبت به مراتب نامبرده و غیره غلو و تندروی درباره از نشان ندهند که هر یک از این امور پیامدهای سوء مختلفی را به دنبال خواهد داشت
در ادامه به مواردی از معیارهای یک دوست خوب از کلام معصومین ارائه می نماییم که امید است در زندگی جاری شود
معیارهای دوست خوب
1-برخورداری از عقل و خرد
مهم ترین معیار در انتخاب دوست، عقل و خرد است. عقل دو نوع است:
الف: عقل طبیعی، و آن عطیه ای است الهی که به طور طبیعی و براساس حکمت و قانون خلقت در اختیار انسان قرار گرفته است تا او به کمک آن، در امور مختلف زندگی اندیشیده و خوب و بد را از هم تشخیص دهد.
ب. عقل اکتسابی، و آن عقلی است که از طریق به کارگیری عقل طبیعی و تجربه و مطالعه و تفکر در قضایای مختلف زندگی و دقت در حوادث اطراف و بررسی امور دیدنی و شنیدنی به دست می آید.
به طور کلی جوانان در تجزیه و تحلیل بسیاری از مسائل اطراف و روی دادها یک سان نیستند.
برخی از چنان رشد و قدرت تفکر و اندیشه ای برخوردارند که در روبه رو شدن با حوادث گوناگون زندگی به خوبی می توانند نیک و بد را شناخته و راه صحیح زندگی را انتخاب کنند، چنین افرادی به حق شایستگی دوست بودن را دارند و می توان از تجربیات و توان مندی های بالفعل و بالقوه آنان بهره مند شد.اهمیت خردمند بودن دوست به حدی است که امیرمؤمنان علی(ع) می فرماید: دشمن باخرد از دوست نادان بهتر است.
علی(ع) در جایی دیگر می فرماید:  به دشمن خردمند خود مطمئن تر باش تا به دوست جاهلت.
ثمرات دوست خوب و بهره های حاصل از دوستی با او بر کسی پوشیده نیست. هم نشینی با دوستان خردمند، نیروی عقل انسان را پرورش داده، استعدادهای نهفته درونش را بیدار می کند و زحمت پیمودن راه های طی شده و آزمودن راه های تجربه شده را از دوش او برمی دارد و سبب پیش رفت و منشأ تحولاتی عظیم می شود.
سودمندترین روش آن است که با پیوند دوستی با خردمندان، بر عقل و اندیشه و قدرت تجزیه و تحلیل خود بیفزاییم
 امام باقر(ع) می فرماید: قصد سفری داشتم که پدرم علی بن الحسین(ع) ضمن سفارشات خود به من فرمود: فرزندم از همراهی و رفاقت با احمق دوری کن و او را رها ساز و با او سخن مگو که او بدمنظر است، غایب باشد یا حاضر، اگر سخن بگوید حماقت و نادانی اش او را رسوا کند و اگر سکوت کند، نارسایی اش ظاهر گردد و اگر کاری کند، آن را خراب کند و اگر رازی به او سپرده شود، افشا کند. نه علم خودش او را بی نیاز کند و نه از دانش دیگران سود برد. اندرزگوی خود را فرمان نبرد و دوست خود را راحت نگذارد، مادرش مرگ او را دوست دارد تا در عزایش بگرید و همسرش آرزو دارد او را از دست بدهد و همسایه اش آرزو می کند منزلش دور باشد و هم نشین او از ترس نشست و برخاست با وی تنهایی را برمی گزیند. وقتی در مجلسی وارد شود اگر از حاضران کوچک تر باشد، همه را عاجز کند و اگر از آن ها بزرگ تر باشد، با رفتار خود آنان را گم راه سازد.
روزی قنبر، خدمت گزار علی(ع) به مجلس یکی از مردان متکبر و تجاوزکار وارد شد. در محضر وی جمعی نشسته بودند، از آن جمله مرد کم تشخیصی بود که خود را از شیعیان ثابت قدم علی(ع) می دانست. موقعی که قنبر به مجلس وارد شد، آن شیعه موقِع نشناس برای احترام قنبر و به پاس مقام شامخ علی(ع) از جا برخاست و عملاً مقدم او را گرامی داشت. مرد متکبر از این کار خشمگین شد و به وی گفت: آیا در محضر من برای ورود یک فرد خدمت گزار قیام می کنی؟ مرد موقِع نشناس به جای آن که سکوت کند و بر جای خود بنشیند و به خشم تجاوزکار متکبر پایان دهد، جوابی داد که خشم او را تشدید کرد. گفت: چرا به احترام قنبر قیام نکنم؟ او به قدری بزرگوار و شریف است که فرشتگان بال های خود را در راه وی می گسترانند و قنبر روی بال ملائکه راه می رود.
این اظهار دوستی نابه جا و بی مورد چنان مرد متکبر را ناراحت کرد که از جای خود برخاست، قنبر را زد و به او ناسزا گفت. به علاوه تهدیدش کرد که این ماجرا باید پنهان بماند و کسی از کتک زدن و دشنام دادن من آگاه نشود.
طولی نکشید که آن شیعه موقِع نشناس بر اثر مارگزیدگی بستری شد. علی(ع) به عیادتش رفت، از فرصت استفاده کرد و به وی فرمود: اگر می خواهی خداوند عافیتت دهد، باید متعهد شوی که از این به بعد نسبت به ما و دوستان ما اظهار علاقه و محبت بی مورد نکنی و در محضر دشمنان، موجبات زحمت و آزار ما و یاران ما را فراهم نیاوری.
موقِع نشناسی و عمل ناسنجیده شخص مورد نظر، زمینه هتک حرمت و توهین به قنبر را فراهم کرد. از این رو امیر مؤمنان علی(ع) ضمن عیادت و احوال پرسی، او را از تکرار چنین عمل بی موردی برحذر داشت.
۲. سلامت روح و روان
یکی دیگر از نشانه های دوست خوب، سلامت روح و روان است. دور بودن از مفاسد و رذایل و آلودگی های اخلاقی از ویژگی های مهم دوست خوب به شمار می رود. قبلاً یادآور شدیم که انسان در معرض تغییر و تحول قرار دارد; همان طور که بدن او از آب و هوا و خوراکی ها و نوشیدنی ها اثر می پذیرد، روح و روان او نیز از محیط زندگی و مصاحبت و همراهی با دوستان، صفات زشت و زیبا را به خود گرفته و تحت تأثیر قرار می گیرد. امیر مؤمنان علی(ع) می فرماید:
 هم نشینی با تباه کاران مایه تباهی است; همانند باد که وقتی بر مردار می وزد با خود بوی بد به همراه دارد.
استاد شهید مرتضی مطهری(ره) در توضیح جمله ای از حضرت علی(ع) که فرمود: هم نشینی با هواپرستان فراموش خانه ایمان است.
و این همان نکته ارزش مندی است که در پیام تربیتی سالار شهیدان امام حسین(ع) به آن اشاره شده است:
با بدعت گذاران همراه و دوست نشوید و با آنان مجالست نکنید، چرا که پیش مردم همانند یکی از آن ها خواهید بود.
یکی از علل ممنوعیّت رفت و آمد با افراد فاسد و ناپاک که پیشوایان دین توصیه کرده اند، همین نکته است که اساساً چنین افرادی برای این که تنها نباشند و بتوانند در جامعه به اعمال ننگین خود ادامه دهند، تلاش می کنند با فریب دوستان خود و آلوده کردن آنان به اعمال و اخلاق زشت خود، افراد بیش تری را هم رنگ خود سازند. امیر مؤمنان علی(ع) در توصیه به فرزند رشیدش امام حسن مجتبی(ع) می فرماید:از جایگاه تهمت و مجلسی که مورد بدگمانی است پرهیز کن، چرا که هم نشین بد،دوست خود را فریب می دهد.
یکی از راه های پی بردن به علل بزه کاری و انحرافات برخی جوانان و گرایش آنان به کارهای زشت و گناه، جست وجو در هم نشینان آنان است. بسیارند افراد بی تجربه و ساده ای که در دام دوستان خلاف کار و فاسد می افتند و به کارهای پست و خانمان سوز مبادرت می ورزند و سلامت خود و جامعه را در معرض خطر قرار می دهند. افرادی که با دوستان نااهل و بدسیرت رفت و آمد می کنند هرچند بتوانند از خود مراقبت کنند و مواظب باشند که به آلودگی های آنان گرفتار نشوند، اما هرگز نخواهند توانست خود را از رسوایی و ننگ و بدنامی اجتماعی محفوظ دارند. بدنامی، یک اثر قهری است که بر اثر هم زیستی و رفت و آمد با افراد خلاف کار، دامن انسان را خواهد گرفت و همین بدنامی و تخریب شخصیت به مرور زمینه بدبینی اجتماعی و انزوا و گوشه گیری و در نتیجه افتادن به دام بزه کاری و خلاف را فراهم خواهد کرد.