به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ توسعه‌ی روستاها نه تنها يک بحث حاشيه‌اي و ساده نيست بلکه توسعه‌ی ملي هر کشوري در گرو توسعه‌ی روستايي آن کشور مي‌باشد و يك بحث مهم و حياتي است بنابراین جهت توسعه‌ی پايدار ملي، هر کشوري نيازمند توسعه‌ی روستاها و توجه به روستا و روستايي مي‌باشد.
یک دانشمند توسعه، حاصل بررسی‌هایش در خصوص توسعه‌ی روستاها در کشورهای کمتر توسعه یافته را این‌چنین جمع‌بندی می‌کند:
«مصلحان توسع هی روستايي افرادي هستند كه با توسعه‌ی روستايي سر و كار دارند، اما خودشان نه روستايي هستند نه فقير، بسياري از آنان در مراكز ستادي و برخي به عنوان كاركنان صحرايي در سازمان‌هاي دولتي كار مي‌‌كنند.
محققان دانشگاهي، اعضاي سازمان‌هاي امدادي، بانكداران، تاجران، مشاوران، مهندسان، پزشكان، روزنامه‌نگاران، حقوقدانان، سياست‌مداران، وكلاي مجلس، روحانيون، معلمان مدرسه، مربيان فني و حرفه‌اي، كاركنان مؤسسات خدمات‌رساني و ساير شاغلين از جمله مصلحان توسعه‌ی روستايي محسوب مي‌شوند.
اينان در شهرها، دانش مناطق شهري را فرا گرفته‌اند، بنابر اين مناطق روستايي پيراموني براي آنها دور افتاده و فراموش شده است.
تجربه‌ی مستقيم و بي‌واسطه‌ی اكثر مصلحان روستايي كه داراي منشأ شهري هستند، به ديداهاي كوتاه و سريع از مراكز روستايي محدود مي‌شودو برخورد آنها با توسعه‌ی روستايي سياحت‌گونه است.»
حال ببینیم در کشور ما وضعیت توسعه‌ی روستایی چگونه است؟
«توسعه‌ی روستایی در ایران»، در تار عنکبوت متخصصین سه رشته از علوم، به دام افتاده است.
اولین گروه متخصصانی که خود را متولی و مجری توسعه‌ی روستایی می‌دانند، متخصصین «عمران روستایی» است اینان معتقدند که باید زیرساخت‌هایی چون راه، آب شرب و کشاورزی، برق، ارتباطات و پروژه‌هایی از این دست برای روستاها احداث شود، در این صورت توسعه‌ی روستاها اتفاق می‌افتد، درست با همین تفکر و صرفاً با همین وظیفه‌مندی، وزارت جهادسازندگی، ایجاد شد و طی تقریباً دو دهه از انقلاب اسلامی ایران، از این حیث روستاها را مستغنی کرد و در سطح بین‌المللی نیز در رتبه‌های بالای عمران روستایی قرار گرفت، اما توسعه ی روستاها اتفاق نیفتاد.
دومین گروه از متخصصان، کسانی هستند که صرفاً به «کالبد فیزیکی روستاها» توجه دارند و بر این عقیده‌اند که باید کالبد روستاها به مثابه کالبد یک شهر، مورد توجه قرار داد و سمت و سوی توسعه‌ی کالبدی، تعیین کاربری سطوح، وضعیت روان‌سازی خدمات در آن مشخص و کلیه‌ی ساخت و سازها براساس «طرح هادی روستا» انجام شود جدول‌گذاری و آسفالت معابر در آن انجام شود، از این جهت نیز جهادسازندگی و بنیادمسکن انقلاب اسلامی توفیقات خوبی در تهیه و اجرای آن در اغلب روستاهای دارای جمعیت بالا داشته‌اند، اما باز هم توسعه ی روستاها عملی نشده است.
سومین دیدگاه مربوطه به استقرار «دهیاران» در روستاهای پر جمعیت است. اینان نیز بیشترین نگاه‌شان به اداره‌ی روستا، کنترل ساختمان‌سازی، تنظیف و دفع زباله و به طور کلی نگهداری روستا مشابه وظایف یک شهرداری می‌باشد، این اقدام نیز موجب توسعه‌ی روستاها نشده است.
ادامه دارد ...
انتهای پیام
